Büyük Kaçış

Yıllar boyunca, artık bu ülkeden gitmek,hatta kaçıp gitmek istiyorum cümlesini kullanmama neden olan o kadar çok olay yaşadım ki, ardından herkese kalan son şanslarını vermek istemiş olmam bile inanılmazdı aslında... Ama "buralardan gidiyorum" cümlesini o kadar sık kullanıyordum ki, onlar da bunu dikkate almamakta haklılardı. Bilmedikleri tek şey, bunun son olduğuydu. Ben, kötü sonların mutlu başlangıçlarını aramaya karar verdim. Sanırım AB vatandaşı olmayan bir yurtdışı öğrencisinin hazırlanabileceği en kısa sürede hazırlandım "büyük kaçış"a... Ardımda bırakmak istediğim nefret ve kin beslediğim o kadar çok kişi vardı ki, sevdiklerimin bile üstünde sadece benim gözümde virüs gibi yayılmaya çalıştıklarını hissettim. Sanki benim geride bırakacağım hiçbir şey kalmamış gibiydi. Havaalanında ardımdan damlayan birkaç gözyaşı işte bazı anıları hala ıslak tutan... Tam onlar da kurumaya yüz tutarken özlem dolu birkaç mutluluk gözyaşını bedenimden ayıran bir melek...
Uzaklara giderken yanımda benden bir tane daha gelmesi,benim de onun da en büyük şansımız olsa gerek. İkizim, şu anda yan odada, hep yanyana, en mutlu, en rezil hatta en boş anlarda bile, o saniye-dakika-saatlere bir anlam katabilecek bir şey her zaman hazırda bekliyordu sanki... Şimdi 3000 km ötede "yeter artık" cümlesini son kez söylediğimden beri 2 aydan biraz fazla süre oldu. Sosyal ve politik açıdan rezalet bir ülkeden, huzur dolu ve -uzak- bir şehre gelmenin mutluluğunun anlatılması mümkün değil! Ben artık geri dönemem,dönmem... Öyle bir şey olmalı ki,ben yine dönmeyeyim ama, istediğim şey yanımda olsun, evet, sadece bu...
Okumaktan nefret ederim aslında... İlkokuldan beri okula gitmeyi sevmem ben, ama bu üçüncü üniversiteye başlayışım. Üçüncü bir üniversiteyi kaldırma riskini alabilecek kadar istedim işte ben gitmeyi, elimde artık hiçbir şey kalmadığını düşünerek, son bir hamle gibi atladım uçağa... Ve ülkelerin üstünden bir bir geçerken, uçakta bir yandan beyaz şarabımı yudumlayıp, Tallinn'de ilk gecemi hayal etmeye başlamıştım bile...